84

Wczoraj wieczorem, gdy dowiaduję się o śmierci znanej, młodej i pięknej aktorki na chwilę zatrzymuje się mój świat. 

Po policzkach płyną łzy i przypominam sobie ten ostatni rok przeżyty razem z S. 

Wraca Jej choroba, ból i lęk. 

Wracają nieskończenie długie rozmowy o tym co naprawdę w życiu tak ważne, a czasem i tym zupełnie nieważnym też, ale przecież dziejącym się codziennie w naszym życiu. 

Wracając niespełnione jak się okazało już nigdy marzenia i ten lęk przed zostawieniem tutaj swojego dziecka już bez matczynej opieki. 

Bo przecież dla matki to dziecko to najbardziej jaśniejący w jej całym życiu punkt, a teraz ta obawa, że pozostanie samo. 

Już nie usłyszy Twojego głosu, nie poczuje Twojego dotyku i tylu ważnych gestów w życiu już nigdy od Ciebie nie doświadczy. 

Marzyłyśmy z S. , że będziemy kiedyś cudownymi babciami i głęboko wierzyłyśmy, że stanie się cud i ten czas nadejdzie. 

Dla Niej nie nadszedł...

Wczoraj znowu odeszła czyjaś Mama, 

nie stał się cud, 

nie nadszedł inny czas, 

i tyle słów, uczuć i niedokończonych spraw pozostanie na zawsze już niedokończonych...

Piszę mojej Córce, która mieszka teraz w obcym mieście, że kocham ją bardzo i tęsknie, 

i całuję,  i przytulam mojego dorosłego już Syna na dobranoc. 

Ja matka, która jeszcze może to zrobić.