86

Ostatnie refleksje i wydarzenia uświadamiają mi pewną ludzką ułomność.

Doceniamy coś dopiero, kiedy to tracimy to prawda, ale też dopiero wtedy mówimy o czyjejś wyjątkowości,  wartości,  niezwykłości,  talencie...

Ale czy nie jest tak, że czasto zwyczajnie ignorujemy tą wyjątkowość u innych?

Ze zwykłej niezdrowej zazdrością,  czy innych tylko nam znnych powodów. 

Tak łatwo przychodzi nam wytykanie wad, a tak trudno słowa, jesteś wyjątkowy w tym co robisz, masz niezwykłe zdolności, zazdroszczę ci, że to potrafisz, masz prawdziwy talent, dar i cieszę się, że Cię znam...

Często łatwiej napisać 300 setny komentarz komuś kogo nie znamy, czy

polubić coś jako 200 stna osoba,  niż powiedzieć komuś tuż obok o jego niezwykłości. 

Od jakiegoś czasu uczę się mówić tym, ktorzy są koło mnie, że bardzo się cieszę,  że są, 

że często za nimi tęsknię, a jeszcze częściej bardzo ich potrzebuję, 

że są dla mnie naprawdę wyjątkowi,

że to niesamowite szczęście,  że ich mam,

i że posiadają cudowne zdolności i wartosci, których ja pewnie nigdy się nie nauczę, ale cieszę się,  że oni je mają,

że jestem z nich naprawdę dumna,

i że doceniam ich niezwykłość, a przede wszystkim ją dostrzegam,

i że kocham ich za to, że są.

Tak, ciągle się tego uczę...