9

Gdzieś w środku lata środowy poranek. 

Budzę się wcześnie rano i razem z Bocellim jadę na umówiony spacer z I. 

Czas płynie szybko, a my spaceujemy z kijkami. Śmiejemy się, że z każdym krokiem jesteśmy zgrabniejsze i szczuplejsze. Coś w tym chyba jest, bo obraz samej siebie w mojej głowie od kilku miesięcy łagodnieje. Można powiedzieć, że jestem dla siebie coraz mniej surowa. 

-Dlaczego? Nie wiem. 

Pewnie dlatego też, że te ostatnie miesiące z S. uświadamiają mi jak ważne jest samo to, że jestem!

Mogę przecież jeszcze tyle rzeczy zmienić. 

Myślę też sobie ostatnio, a nawet jestem już tego pewna, że nie jestem z gatunku tych, którzy mogą zaczynać swoje życie od nowa. 

Za bardzo lubię to swoje życie.